بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَالْعَادِيَاتِ ضَبْحًا ﴿۱﴾

سوگند به ماديانهائى كه با همهمه تازانند و با سم[هاى] خود از سنگ آتش مى ‏جهانند (۱)

فَالْمُورِيَاتِ قَدْحًا ﴿۲﴾

و برق [از سنگ] همى جهانند (۲)

فَالْمُغِيرَاتِ صُبْحًا ﴿۳﴾

و صبحگاهان هجوم آرند (۳)

فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعًا ﴿۴﴾

و با آن [يورش] گردى برانگيزند (۴)

فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعًا ﴿۵﴾

و بدان [هجوم] در دل گروهى درآيند (۵)

إِنَّ الْإِنْسَانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ ﴿۶﴾

كه انسان نسبت به پروردگارش سخت ناسپاس است (۶)

وَإِنَّهُ عَلَى ذَلِكَ لَشَهِيدٌ ﴿۷﴾

و او خود بر اين [امر] نيك گواه است (۷)

وَإِنَّهُ لِحُبِّ الْخَيْرِ لَشَدِيدٌ ﴿۸﴾

و راستى او سخت‏ شيفته مال است (۸)

أَفَلَا يَعْلَمُ إِذَا بُعْثِرَ مَا فِي الْقُبُورِ ﴿۹﴾

مگر نمى‏ داند كه چون آنچه در گورهاست بيرون ريخته گردد (۹)

وَحُصِّلَ مَا فِي الصُّدُورِ ﴿۱۰﴾

و آنچه در سينه‏ هاست فاش شود (۱۰)

إِنَّ رَبَّهُمْ بِهِمْ يَوْمَئِذٍ لَخَبِيرٌ ﴿۱۱﴾

در چنان روزى پروردگارشان به [حال] ايشان نيك آگاه است (۱۱)

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

الْقَارِعَةُ ﴿۱﴾

كوبنده (۱)

مَا الْقَارِعَةُ ﴿۲﴾

چيست كوبنده (۲)

وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْقَارِعَةُ ﴿۳﴾

و تو چه دانى كه كوبنده چيست (۳)

يَوْمَ يَكُونُ النَّاسُ كَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ ﴿۴﴾

روزى كه مردم چون پروانه[هاى] پراكنده گردند (۴)

وَتَكُونُ الْجِبَالُ كَالْعِهْنِ الْمَنْفُوشِ ﴿۵﴾

و كوه ‏ها مانند پشم زده‏ شده رنگين شود (۵)

فَأَمَّا مَنْ ثَقُلَتْ مَوَازِينُهُ ﴿۶﴾

اما هر كه سنجيده ‏هايش سنگين برآيد (۶)

فَهُوَ فِي عِيشَةٍ رَاضِيَةٍ ﴿۷﴾

پس وى در زندگى خوشى خواهد بود (۷)

وَأَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِينُهُ ﴿۸﴾

و اما هر كه سنجيده ‏هايش سبك بر آيد (۸)

فَأُمُّهُ هَاوِيَةٌ ﴿۹﴾

پس جايش هاويه باشد (۹)

وَمَا أَدْرَاكَ مَا هِيَهْ ﴿۱۰﴾

و تو چه دانى كه آن چيست (۱۰)

نَارٌ حَامِيَةٌ ﴿۱۱﴾

آتشى است‏ سوزنده (۱۱)

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

أَلْهَاكُمُ التَّكَاثُرُ ﴿۱﴾

تفاخر به بيشترداشتن شما را غافل داشت (۱)

حَتَّى زُرْتُمُ الْمَقَابِرَ ﴿۲﴾

تا كارتان [و پايتان] به گورستان رسيد (۲)

كَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿۳﴾

نه چنين است زودا كه بدانيد (۳)

ثُمَّ كَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿۴﴾

باز هم نه چنين است زودا كه بدانيد (۴)

كَلَّا لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْيَقِينِ ﴿۵﴾

هرگز چنين نيست اگر علم‏اليقين داشتيد (۵)

لَتَرَوُنَّ الْجَحِيمَ ﴿۶﴾

به يقين دوزخ را مى ‏بينيد (۶)

ثُمَّ لَتَرَوُنَّهَا عَيْنَ الْيَقِينِ ﴿۷﴾

سپس آن را قطعا به عين‏اليقين درمى‏ يابيد (۷)

ثُمَّ لَتُسْأَلُنَّ يَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِيمِ ﴿۸﴾

سپس در همان روز است كه از نعمت [روى زمين] پرسيده خواهيد شد (۸)

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

وَيْلٌ لِكُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ ﴿۱﴾

واى بر هر بدگوى عيبجويى (۱)

الَّذِي جَمَعَ مَالًا وَعَدَّدَهُ ﴿۲﴾

كه مالى گرد آورد و برشمردش (۲)

يَحْسَبُ أَنَّ مَالَهُ أَخْلَدَهُ ﴿۳﴾

پندارد كه مالش او را جاويد كرده (۳)

كَلَّا لَيُنْبَذَنَّ فِي الْحُطَمَةِ ﴿۴﴾

ولى نه قطعا در آتش خردكننده فرو افكنده خواهد شد (۴)

وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْحُطَمَةُ ﴿۵﴾

و تو چه دانى كه آن آتش خردكننده چيست (۵)

نَارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ ﴿۶﴾

آتش افروخته خدا[يى] است (۶)

الَّتِي تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ ﴿۷﴾

[آتشى] كه به دلها مى ‏رسد (۷)

إِنَّهَا عَلَيْهِمْ مُؤْصَدَةٌ ﴿۸﴾

و [آتشى كه] در ستونهايى دراز آنان را در ميان فرامى‏ گيرد (۸)

فِي عَمَدٍ مُمَدَّدَةٍ ﴿۹﴾

در ستونهاي كشيده و طولاني! (۹)

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

أَلَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِأَصْحَابِ الْفِيلِ ﴿۱﴾

مگر نديدى پروردگارت با پيلداران چه كرد (۱)

أَلَمْ يَجْعَلْ كَيْدَهُمْ فِي تَضْلِيلٍ ﴿۲﴾

آيا نيرنگشان را بر باد نداد (۲)

وَأَرْسَلَ عَلَيْهِمْ طَيْرًا أَبَابِيلَ ﴿۳﴾

و بر سر آنها دسته دسته پرندگانى ا بابيل فرستاد (۳)

تَرْمِيهِمْ بِحِجَارَةٍ مِنْ سِجِّيلٍ ﴿۴﴾

[كه] بر آنان سنگهايى از گل [سخت] مى‏ افكندند (۴)

فَجَعَلَهُمْ كَعَصْفٍ مَأْكُولٍ ﴿۵﴾

و [سرانجام خدا] آنان را مانند كاه جويده‏ شده گردانيد (۵)

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

لِإِيلَافِ قُرَيْشٍ ﴿۱﴾

براى الفت‏ دادن قريش (۱)

إِيلَافِهِمْ رِحْلَةَ الشِّتَاءِ وَالصَّيْفِ ﴿۲﴾

الفتشان هنگام كوچ زمستان و تابستان [خدا پيلداران را نابود كرد] (۲)

فَلْيَعْبُدُوا رَبَّ هَذَا الْبَيْتِ ﴿۳﴾

پس بايد خداوند اين خانه را بپرستند (۳)

الَّذِي أَطْعَمَهُمْ مِنْ جُوعٍ وَآمَنَهُمْ مِنْ خَوْفٍ ﴿۴﴾

همان [خدايى] كه در گرسنگى غذايشان داد و از بيم [دشمن] آسوده ‏خاطرشان كرد (۴)

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

أَرَأَيْتَ الَّذِي يُكَذِّبُ بِالدِّينِ ﴿۱﴾

آيا كسى را كه [روز] جزا را دروغ مى‏ خواند ديدى (۱)

فَذَلِكَ الَّذِي يَدُعُّ الْيَتِيمَ ﴿۲﴾

اين همان كس است كه يتيم را بسختى مى ‏راند (۲)

وَلَا يَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ ﴿۳﴾

و به خوراك‏ دادن بينوا ترغيب نمى ‏كند (۳)

فَوَيْلٌ لِلْمُصَلِّينَ ﴿۴﴾

پس واى بر نمازگزارانى (۴)

الَّذِينَ هُمْ عَنْ صَلَاتِهِمْ سَاهُونَ ﴿۵﴾

كه از نمازشان غافلند (۵)

الَّذِينَ هُمْ يُرَاءُونَ ﴿۶﴾

آنان كه ريا مى كنند (۶)

وَيَمْنَعُونَ الْمَاعُونَ ﴿۷﴾

و از [دادن] زكات [و وسايل و مايحتاج خانه] خوددارى مى ‏ورزند (۷)

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

إِذَا جَاءَ نَصْرُ اللَّهِ وَالْفَتْحُ ﴿۱﴾

چون يارى خدا و پيروزى فرا رسد (۱)

وَرَأَيْتَ النَّاسَ يَدْخُلُونَ فِي دِينِ اللَّهِ أَفْوَاجًا ﴿۲﴾

و ببينى كه مردم دسته‏ دسته در دين خدا درآيند (۲)

فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ وَاسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ كَانَ تَوَّابًا ﴿۳﴾

پس به ستايش پروردگارت نيايشگر باش و از او آمرزش خواه كه وى همواره توبه‏ پذير است (۳)