بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

لَا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿۱﴾

سوگند به اين شهر (۱)

وَأَنْتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿۲﴾

و حال آنكه تو در اين شهر جاى دارى (۲)

وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ ﴿۳﴾

سوگند به پدرى [چنان] و آن كسى را كه به وجود آورد (۳)

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسَانَ فِي كَبَدٍ ﴿۴﴾

براستى كه انسان را در رنج آفريده‏ ايم (۴)

أَيَحْسَبُ أَنْ لَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ ﴿۵﴾

آيا پندارد كه هيچ كس هرگز بر او دست نتواند يافت (۵)

يَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُبَدًا ﴿۶﴾

گويد مال فراوانى تباه كردم (۶)

أَيَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ ﴿۷﴾

آيا پندارد كه هيچ كس او را نديده است (۷)

أَلَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ ﴿۸﴾

آيا دو چشمش نداده‏ ايم (۸)

وَلِسَانًا وَشَفَتَيْنِ ﴿۹﴾

و زبانى و دو لب (۹)

وَهَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ ﴿۱۰﴾

و هر دو راه [خير و شر] را بدو نموديم (۱۰)

فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ ﴿۱۱﴾

و[لى] نخواست از گردنه [عاقبت‏ نگرى] بالا رود (۱۱)

وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْعَقَبَةُ ﴿۱۲﴾

و تو چه دانى كه آن گردنه [سخت] چيست (۱۲)

فَكُّ رَقَبَةٍ ﴿۱۳﴾

بنده‏ اى را آزادكردن (۱۳)

أَوْ إِطْعَامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ ﴿۱۴﴾

يا در روز گرسنگى طعام‏ دادن (۱۴)

يَتِيمًا ذَا مَقْرَبَةٍ ﴿۱۵﴾

به يتيمى خويشاوند (۱۵)

أَوْ مِسْكِينًا ذَا مَتْرَبَةٍ ﴿۱۶﴾

يا بينوايى خاك‏نشين (۱۶)

ثُمَّ كَانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ ﴿۱۷﴾

علاوه بر اين از زمره كسانى باشد كه گرويده و يكديگر را به شكيبايى و مهربانى سفارش كرده‏ اند (۱۷)

أُولَئِكَ أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ ﴿۱۸﴾

اينانند خجستگان (۱۸)

وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ ﴿۱۹﴾

و كسانى كه به انكار نشانه‏ هاى ما پرداخته‏ اند آنانند ناخجستگان شوم (۱۹)

عَلَيْهِمْ نَارٌ مُؤْصَدَةٌ ﴿۲۰﴾

بر آنان آتشى سرپوشيده احاطه دارد (۲۰)